Bir yöne doğru hassasça devinen kamera ağaçları maddesizleştirdiği kadar mekan imgesini bu dünyanınkinden, rüyanın alanına nakleder. Bu durum, izleyeni bildiğine yakın fakat başka, alternatif bir zaman rejimine götürür, geçiş kritiktir. Çünkü bu geçiş anlarında ‘gerçek’ ansızın gözükür ve yavaşça kaybolur. Devinen kamera bir anda kamera olmaktan çıkarak ‘gerçeğin’ ortaya çıkışına bir vasıta, vesile oluverir. O anlarda karaçam ya da sarıçamı düşünmez, varoluşun derinliklerinde birşeylerle bir anlığına yüz yüze kalmış buluruz kendimizi. “Orman” ile yakalamaya çalıştığım bu nokta dilin ve sembollerin anlamını yitirdiği noktadır…İsmail Eğler.
