Mekanla çalıştığı bilinen hem de malzemenin etkileri ve duyusallığıyla ilgilenen sanat inisiyatifine günün birinde zorlayıcı bir teklif yapılır.
Tam da inisiyatifin ‘mekansal olan’ı yoğun olarak kullanıyor oluşu sebebiyle acaba iki boyutlu bir yüzeyde nasıl çözümler geliştireceklerini merak ettiğini ifade eder işi sipariş eden şahıs.
Bunun üstesinden gelebilmek için y o ğ u n l u k iki kritik zorlukla yüzleşir.
Birinci zorluk, pratiği ziyaretçiyi kapsayan mekanlar oluşturup, bu mekanı zaman içerisinde deneyimlenebilir hale getirmek olan inisiyatifin, bu süreçte tamamen yüzeye hapsedilecek olması. İkincisi ise malum basılı mecrada yayınlanacak sanatsal ifadenin bir de elektronik ortamda görünür olması istenmektedir.
İnisiyatifin ilk yaklaşımı içeriği malzemenin kendisinden çekip çıkarmak olurken, eş zamanda aynı içeriği malzemenin içine gömecek olmasıydı.
İkinci adım daha radikal olmalıydı; çünkü elektronik ortamda dokunabildiğimiz bir malzemeye yer yoktu. Zaman eksenli bir temsil moduna yönelmek sorunu bir ölçüde çözebilirdi. Çünkü işin içinde mekansallık olacaksa; izleyen kapsanan bir durumda olmalıydı ve herşeyi tek noktadan göremez, işitemez ve hareket etmeden deneyimleyemezdi. Deneyimlese de bu hep eksik kalacak bir deneyim olurdu. Dolayısıyla işin içinde zaman faktörü olmalıydı ki en azından mekansallığın dolayımlanmış birkaç veçhesini alabilsin..
