Devinen imgeler kendileri dışında bir şeye referans vermemekle beraber herhangi bir anlamın taşıyıcısı değildirler. Bir akış-değişim-yeniden oluş-başa dönüş sürekliliği vardır. Süreklilikleri sanki kendilerine doğru dönmeye bir eğilimdir. Kendilerini ararlar fakat aslında kendilerindedirler. Seyirliktirler. Tarihsellikten soyutlanmıştırlar. Soyutlanmayanlar ise sembolik olarak hiçbir anlama gelmezler.
İşler; doğrudan ya da bir pencere arkasından görülen şeyleri, gündelik detayları çerçeveler. Çerçevelemenin nasıl oluşturulduğundan ziyade çerçevelenenin içinde saklı olan davranışı ortaya çıkarmak önemlidir. Bu davranış gündelik zaman-mekan rejiminin kurallarına ufak fakat kritik müdahalelerle oluşturulur. Davranış, çerçevelenenin içinde potansiyel olan özgün bir zaman-mekan rejimi ortaya çıkarır, zamana ve mekana dair olanaksız bir olasılık fikri barındırır. Sezgisel müdahalelerle ortaya çıkarılan bu davranışlar, çerçevenin ötesine taşan bir aşkınlık hissi oluşturur.
